شعری از استاد شهریار در وصف امام حسین (ع)

شيعيان ديگر هواي نينوا دارد حسين / روي دل با کاروان کربلا داردحسين

ازحريم کعبه جدش به اشکي شست دست/ مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسين

ميبرد در کربلا هفتاد ودو ذبح عظيم/ بيش از اينها حرمت کوي منا دارد حسين

پيش روراه ديار نيستي کافيش نيست/ اشک و آه عالمي هم در قفا دارد حسين

بسکه محملها رود منزل به منزل با شتاب/ کس نمي‌داند عروسي يا عزا دارد حسين

رخت و ديباج حرم چون گل به تاراجش برند/ تابجائي که کفن از بوريا دارد حسين

بردن اهل حرم دستور بود و سر غيب/ ورنه اين بي‌حرمتيها کي روا دارد حسين

سروران،‌پروانگان شمع رخسارش ولي/ چون سحرروشن که سر از تن جدا دارد حسين

سر به تاج زين نهاده راه‌پيماي عراق/ مي‌نمايد خود که عهدي با خدا دارد حسين

او وفاي عهد را با سر کند سودا ولي/ خون به دل از کوفيان بي‌وفا دارد حسين

دشمنانش بي‌امان و دوستانش بي‌وفا/ باکدامين سر کند مشکل دو تا دارد حسين

سيرت آل علي با سرنوشت کربلاست/ هر زمان ازما يکي صورت نما دارد حسين

آب خود با دشمنان تشنه قسمت مي‌کند/ عزت وآزادگي بين تا کجا دارد حسين

دشمنش هم آب مي‌بندد به روي اهل بيت/ داوري بين با چه قومي بي‌حيا دارد حسين

بعد از اينش صحنه‌ها و پرده‌ها اشکست و خون/ دل تماشا کن چه رنگين سينما دارد حسين

ساز عشق است و به دل هر زخم پيکان زخمه‌ئي/ گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسين

دست آخر کز همه بيگانه شد ديدم هنوز/ با دم خنجر نگاهي آشنا دارد حسين

شمر گويد گوش کردم تا چه خواهد از خدا/ جاي نفرين هم به لب ديدم دعا دارد حسين

اشک خونين گو بيا بنشين به چشم شهريار/ کاندرين گوشه عزايي بي‌ريا دارد حسين